De laatste twee weken van ons geweldig avontuur!! – 23 april tem 4 mei

Sinds we Jolien op het vliegtuig hebben gezet, vorige week maandag, zijn onze dagen echt voorbij gevlogen!

Dinsdag zaten we (na heel lang zoeken! We dachten nog in onszelf: nééééé, geen paniekaanval krijgen, we zijn NIET ECHT verdwaald in ACCRA J ) op onze trotro richting Kpando. We zagen al op tegen deze lange rit omdat we de laatste waren, dus hadden we ‘de eer’ om op de kut-stoeltjes te moeten zitten. Zoals reeds in een vorige blog vermeld, zijn deze stoeltjes echt niet aan te raden. Vooral niet als je vier uur moet rijden, in een trotro, met veertien andere mensen, én 7 emmers, én 2 peuters, én 4 fietsbanden, én 4 dozen met motorolie!

We zaten dus, geheel opgewekt, in de trotro. Spijtig genoeg voor ons en ook voor onze chauffeur was het onderweg politiecontrole. Omdat zijn koffer niet dichtgeraakte (duh, weet je wel wat daar allemaal inzat?), moest hij een boete betalen. Onze driver weigerde deze echter te betalen. Met het gevolg dat er dus vijftien mensen (inclusief al het materiaal) zaten te wachten … en te wachten … Onze (Belgische) logica zou zijn: even de benen strekken! Maar nee .. Hier in Ghana blijf je braaf en gezellig met z’n allen in de trotro zitten, ook al duurt het een uur!

Na een uurtje hebben we dan toch onze rit kunnen verder zetten. De chauffeur had ondertussen zijn rijbewijs moeten afgeven doordat hij de boete niet wilde betalen. Nadien was hij dan veranderd van gedachte en wilde hij plots wel de boete betalen maar dan had de politie geen zin meer om deze aan te nemen. De chauffeur moest nadien dan nog terugkomen voor zijn rijbewijs maar gelukkige konden we wel weer vertrekken.  We kwamen aan in Kpando en oh nooo .. Lights off ! Wat een fantastische dag was dit toch :D

Woensdag hadden we een uitnodiging gekregen van  twee vrienden van ons, Alfa en Batman, voor een bijeenkomst van de ‘hygiëne en milieuclub’. Interessant en tegelijkertijd heel vreemd dat je dat hier in Ghana tegenkomt. Deze club bestaat uit een twintigtal kinderen uit Zongo, de moslimwijk, die 2 uur vrijwillig luisteren naar een uitleg over hygiëne en milieu. Zelf vinden we dit zeker een heel goed initiatief! Spijtig dat de kinderen echt niets mochten doen en alleen maar moesten luisteren, herhalen, luisteren, herhalen, … . 

En toen begon het al: Charlotte hoorde echt niets van de uitleg van de leerkracht! Kwam het door die geiten die door de klas liepen? Of door de kinderen die aan het praten waren? Of door de auto’s en moto’s die op 5 meter afstand passeerden? Feit was dat ze er niets van verstond en verdacht veel oorpijn had.

De rest van de dagen werkten we in het weeshuis. Er zitten een 15-tal (zeer jonge) kinderen in het weeshuis. Er was ons door de directeur van de aanpalende school beloofd dat we nog wat les zouden kunnen geven in twee groepen. Er waren een vijftal studenten van het secundair onderwijs die bijna examens hadden waardoor ze wel wat hulp konden gebruiken! Debby is er dan ook in geslaagd om toch een drietal van hen te helpen met enkele wiskundige oefeningen. Alleen moest ze al zelf eens heel goed nadenken J

We hadden voor de kleinsten heel wat knutsel- en spelactiviteiten (we hadden voordien al gezien dat er heel veel materiaal aanwezig was in de klasjes)  voorzien, aangezien het voor deze kindjes ook vakantie is. Alleen hebben we ze niet allen kunnen uitvoeren. Vorige week vrijdag en ook vandaag regende het, dus de lessen werden al afgeblazen … Kan je dan lesgeven als het regent? Helaas waren de klasjes dan ook gesloten doordat de leerkrachten niet eens kwamen opdagen. Maar wat konden ze onze (niet lesgevende) hulp ook goed gebruiken: kinderen wassen, aankleden, eten geven, spelletjes spelen, sussen wanneer ze gevallen waren, … We voelden ons opeens een mama van 15 kleine Afrikaantjes! Eerlijk gezegd hebben we ons toch heel goed geamuseerd en zijn we blij dat we dit nog konden doen! Vandaag (1 mei) was het jammer genoeg al de laatste dag in het weeshuis, dus echt lang hebben we er niet kunnen helpen. Toch zijn er kleine traantjes gevloeid bij de kindjes toen ze afscheid van ons moesten nemen. Ja dat was ook voor ons pikken als je dan die droevige gezichtjes ziet.

Voordat ik het nog vergeet te zeggen: we hadden nog wat sponsorgeld over, jippie jeej! Natuurlijk hebben we dit niet zomaar weggegeven of zelf bijgehouden!:-) We hebben in het weeshuis een Hollands meisje, Sabijn, leren kennen. Zij was momenteel bezig met het investeren in het nieuwe weeshuis dat men aan het bouwen is. Vandaar dat wij het overige sponsorgeld, dat nog wel een redelijk  goed bedrag was, aan haar gegeven zodat het weeshuis zeker volledig afgewerkt kan worden! Sabijn blijft hier nog een maand langer waardoor zij alles kan opvolgen tot het einde en ons de foto’s zal doorsturen. We zijn enorm blij dat we, dankzij jullie natuurlijk!, ook met de rest van het geld iets heel nuttigs hebben kunnen doen en hierdoor veel nieuwe kinderen blij kunnen maken!  

Het voorbije weekend werd de oorontsteking van Charlotte steeds erger. Vooral toen we gingen googlen. Verdorie, je mag daar niet mee vliegen! We kregen maar een ‘beetje’ stress en na een paar telefoontjes richting België besloten we om onze schatjes van het weeshuis maandag eventjes alleen te laten en naar het ziekenhuis te gaan. Naar de huisdokter kan je hier dus niet, je moet ineens naar het ziekenhuis!

Daddy (leerkracht hout hier op Kpantec) beloofde om mee te gaan, maar belde maandagochtend weer af. Hij gaf ons wel de nummer van een man die daar werkte die ons dan wel naar de dokter zou brengen. En inderdaad, heel even vonden we het fijn om een blanke te zijn. Red, de man die in het ziekenhuis werkte, loodste ons door alle administratieve zaken. We staken, heel beschaamd wel, zeker 100 wachtende mensen voor. Charlotte werd opgemeten, gewogen (shit, bijgekomen!:-) ), temperatuur gemeten, … En dan: wachten voor de dokter! ( weer vanop de eerste rij)

Maar wat een mop! De dokter vertelde heel eerlijk dat hij geen materiaal had om een oor te onderzoeken. Hij nam dus zijn Iphone (want jaja, dat hebben ze wel!) en scheen met de zaklamp ervan in Charlotte haar oor. Goh, hij kon het toch niet goed zien maar hij dacht dat het een oorontsteking was. Misschien voor de zekerheid toch maar even naar het labo gaan? En hup, deze keer zonder hulp van Red, naar het labo. DAAR NAMEN ZE BLOED VAN MENSEN AF!!! Voor een oorontsteking???! Met een bang hartje (want: is het allemaal wel steriel?!) bloed laten afnemen en een uurtje in de blakke zon moeten wachten op de resultaten. Daarna terug naar de dokter, die zei dat alles goed was. Hij schreef wat oordruppels voor maar hij wist niet zeker of Charlotte mocht vliegen. Dat wordt dus nog heel spannend!

Ondertussen zijn we twee dagen verder en de oordruppels helpen niet echt. Slechts 3 dagen te gaan voordat we opstijgen en om geen risico’s te nemen hebben we vandaag besloten om morgen (2mei) toch maar naar Ho te gaan, waar ze wel een oor-onderzoek-machine hebben! Onze planning helemaal in de war want donderdag moesten we normaal inpakken! AAAAAAAAAHHHH!!

Vanavond (1mei) moeten we dus al alles inpakken en afscheid nemen van iedereen! Morgenvroeg met al onze (6à7 stuks) bagage in de trotro richting Ho vertrekken (we hebben er al superveel zin in.. ni dus!), dan hopen dat de oordokter Charlotte kan helpen zodat we zaterdagavond zeker kunnen opstijgen! We zullen dan in Ho in een hotel verblijven om de volgende ochtend vroeg naar Accra te vertrekken. En jaja terug in de trotro met al onze bagage.  Vrijdag zullen we dan in Accra onze laatste nacht spenderen om vervolgens zaterdagavond, hopelijk, te kunnen opstijgen.

Dus zegt da wel, wat een stressy laatste week :D 

Voor de rest vinden wij het wel superspijtig dat we naar huis moeten, de drie maanden zijn voorbij gevlogen! Met heel veel pijn in ons hart gaan we morgen Kpando verlaten!!!

Dit was dan ook ineens al ons laatste blogbericht. Wij willen jullie allemaal enorm hard bedanken voor jullie steun!! We hopen dat we jullie via onze blog steeds goed op de hoogte hebben kunnen houden. De details van al onze geweldige verhalen kunnen jullie in België aan ons vragen en zullen we met veel plezier vertellen!J

Veel liefs vanuit Ghana,

Charlotte & Debby

Afscheid nemen =( - 15 tem 19 april

Deze week hadden we dan de tijd om afscheid te nemen van de scholen en om het project van Jolien voor een laatste keer te bezoeken. In Gadza begint er eindelijk wat vaart achter te komen! Jolien sponsert er een klein schooltje. De community is er naast het bestaande eerste leerjaar, een tweede en derde leerjaar aan het bouwen.. Maar pfuh! Wat is dat een moeilijke bevalling … In België zou dit werk misschien twee weken in beslag nemen, maar hier! Ongeveer 5 weken zijn ze al bezig en ze ze zijn nog maar in de helft .. Nadat Jolien een paar keer heel boos is geworden (en dat kan ze behoorlijk goed hoor!), zijn de werkmannen terug in actie geschoten. Heel grappig! 

Na Gadza zijn we naar de kinderen van de Special school getrokken. Wat deed dat afscheid pijn!!
We kregen super goede evaluatiepapieren en dat was natuurlijk heel fijn. Afscheid nemen van de kinderen was alles behalve fijn. We hebben nog wat gespeeld met de kinderen en koekjes uitgedeeld. Nog enkele leuke foto’s getrokken en dan moesten we afscheid nemen, snif, snif.. We wilden dat we ze allemaal konden meenemen.

 

 

 

Na de Special school hadden we bezoek van het Education office om onze papieren te bespreken, die ze nog steeds niet hadden ingevuld.. In de late namiddag moesten we onze nieuwe kleedjes gaan afhalen bij de naaister. We kregen van de school RC Boys enkele stoffen samen met bananen en nootjes omdat  onze spullen gepikt waren, echt super lief. Leuk da we zoveel steun krijgen van onze Ghanese vrienden! We moesten dus snel snel nieuwe kleedjes laten maken met de stoffen die we kregen. (Echte Afrikaanse kleedje, fantastisch, ahum…) Maandagavond nog gezellig een filmpje gekeken en het was weer lights off. Joepie…

Dinsdag namen we afscheid van RC Boys. Ze waren heel enthousiast om ons te zien in de stoffen die ze ons hadden gegeven. Op die school zijn we niet zo lang gebleven, de directrice had onze evaluatiepapieren afgegeven en ’t was heel duidelijk dat ze er niks van begreep. Ze schreef dingen op waarvan ze niet wist waarover ze het had…  Dan hebben we maar vriendelijk gelachen en ze meegenomen naar huis. De kinderen nog dag gezegd en vertrokken naar TNT school.

Op TNT hebben we dan de uniformen uitgedeeld die we hebben laten maken met ons sponsorgeld, jullie geld dus.;) In het totaal hebben we er 44 uniformen gemaakt. De kinderen vonden het geweldig en ze zagen er dan ook heel prachtig uit!

Na een lang afscheid gingen we uitgeput terug naar de guesthouse. Pff, wat een vermoeiende voormiddag! We waren stik-kapot!   We hebben dan in de namiddag geprobeerd om een dutje te doen, maar in 38 graden is dat nogal moeilijk! 

Deze dag was het ook al de laatste avond van Bert en Brecht en dat moest gevierd worden. Het was hier een hele receptie op de secundaire school met eten en drinken. Heel veel leerkrachten waren aanwezig, de jongens kregen een mooie speech te horen en kregen ook mooie cadeaus. De jongens hebben hier dan ook vier maanden en half gewerkt voor de school. Ook wij waren uitgenodigd en ’t was super plezant! Daarna zijn we nog naar akusika bar getrokken om met enkele leerkrachten en de directeur een goeie pint te gaan pakken!

Vandaag (17 april) was het nogal een rommeldagje: de jongens vertrokken in de namiddag maar ze moesten nog ALLES inpakken dus zijn wij met drieën (Jolien, Charlotte en Debby) gaan lopen J zo’n chaos is niet goed voor ons. We zijn dan maar een kijkje gaan nemen in Gadza (project van Jolien). Daar aangekomen kregen we te horen dat de mannen vandaag een verlofdag hadden genomen, dus waren we voor niks naar daar gegaan. De klassen daarentegen zagen er wel al heel goed uit! Dat was al een hele opluchting voor Jolien. Na het bezoek aan Gadza hebben we enkele uren versleten in de bank. Aangezien er een klein probleempje was met de visa van Jolien en Debby moest het allemaal via moneygram gaan. Goed dat we blank zijn want dat heeft ons vandaag toch wel effie geholpen. De Ghanezen zijn hier dan ook allemaal erg vriendelijk J en wat een systeem in de bank! In plaats van een nummerke te trekken, zoals wij doen bij de slager, staan er allemaal stoelen op rijen. Je moet dan telkens een stoel opschuiven als er iemand aan de beurt is geweest. Haha jaja de Ghanezen zijn toch soms grappige mensen!

Vanaf vandaag is de paasvakantie begonnen dus veel kindjes zullen we niet meer terugzien. De paasvakantie loopt nog tot nadat wij hier vertrokken zijn. Dus hopelijk komen we nog enkele kinderen tegen op de marktdagen.  Dan  lopen ze rond op de markt, waarvan de meesten staan te werken zoals zakjes water verkopen…

Het was vandaag ook weer een heel gedoe! Normaal gezien moesten we morgen naar het Education office om onze evaluatieformulieren op te halen. Wat gebeurde er een paar uur geleden? Je gelooft het NOOIT. Rejoyce (de assistente van de directeur) belde ons om te melden dat de formulieren allemaal klaar lagen. Enkel moeten we morgen per persoon 50 cedi betalen (= 20 euro) in ruil voor een handtekening van de directeur. Die zijn niet beschaamd zeker!  Debby die de telefoon had gekregen, was nogal in de war van wat Rejoyce ons nu weer wilde flikken, en vandaar dat Jolien de telefoon had afgepakt om van hare tak te maken.  Jolien had ondertussen de directeur himself aan de lijn en vertelde hem dat we niet gingen betalen en dan lachte hij doodleuk en zij: “oké, dan zien jullie je papieren niet terug.” KUN JE DAT NU GELOVEN???? Morgen gaan we dus naar het Education office en we zijn eens benieuwd hoe dit zal aflopen…

Binnen 5 dagen laat Jolien ons hier in de steek.. (Neenee het arme schaap moet nog stage doen in België). Daarom zijn we zeker en vast nog van plan om veel plezier te maken met ons drietjes zodat Jolien nog goed kan genieten van haar laatste dagen. En inderdaad we zijn nog maar met  drie want de vierde is zonder ‘boe of bah’ naar België vertrokken.  Nadat Jolien zondagavond opstijgt richting België, zitten wij hier dan nog onverwachts met z’n tweetjes!

WIST JE DAT? (Traditie opgestart door Jolien)

• We ondertussen een gedeelte van onze gestolen spullen hier op Kpantec hebben teruggekregen. Plots stond de estate officer hier in onze guesthouse met enkele spullen. Blijkbaar zit de zoon van hem zelf achter de diefstal. We konden onze ogen niet geloven!!! Langs de ene kant blij dat we toch al enkele kleine dingen terughebben maar we zijn nog steeds enorm teleurgesteld dat dit ons tweemaal is overkomen.

• De directeur zaterdag op bezoek komt met de vice-directeur? Ze komen bij ons dineren! We koken voor hen lekkere Belgische soep. Hopelijk vinden ze dit zo lekker als de vorige leerkracht waarvoor we al gekookt hebben.

• De directeur Jolien gisteren vroeg om hem zaterdag te leren roken? Daar moet je dan 45 jaar voor zijn J

• We weeral een week zonder water zitten? ’t Was weer een heel dilemma:  kleren wassen, wc doorspoelen of onszelf wassen? Mmm wat zal het worden…

• Debby eindelijk ook eens de wc heeft gekuist? Ze had een contractje: als ze dit niet deed moest ze twee weken de voeten van Charlotte wassen en al hare was doen en dat zag ze dus duidelijk niet zitten J

• We met de kinderen van de Special school een ‘flair was here’ foto hebben getrokken. Zalige foto! 

Weekendje Ho met z’n vijfen – 13 + 14 april

Wanneer de week weeral voorbij gevlogen was, gingen we voor de laatste keer met z’n allen op weekend. Het was het laatste weekend van Brecht en Bert dus besloten we met z’n vijven op weekend te gaan. Brecht, Bert, Jolien , Charlotte en Debby trokken naar Ho! We namen de trotro en reden naar het sky plus hotel. Zullen wij is effe fancy gaan doen! Een leuk zwembadje met uitzicht over heel Ho, super knap! Daar hebben we wat gerust aan het zwembad, spelletjes gespeeld… kortom: een heel fijn weekend gehad.

Zondag avond keerden we dan uitgerust met de trotro terug naar Kpando. De trotro-rit van anderhalf uur was wederom een hele belevenis. We zaten met zo’n 13 man in een kleine trotro gepropt. Jolien had dan ook nog eens de dikke pech dat zij aan de deur zat. Het enige positieve aan dat klein stoeltje is dat je buikspieren voor anderhalf uur goed getraind worden omdat je amper een leuning hebt en je je nergens kan vasthouden. Na een half uurtje rijden begon de deur ook nog eens uit zijn slot te geraken. Na een aantal bulten vloog de deur er bijna uit, haha! Je zou het niet geloven, als je in België zo rond rijdt wordt je meteen opgepakt J Resultaat: Jolien moest de deur voor een stuk vasthouden, zodat die er niet zou uitvliegen maar dat was best lastig met al die putten. De chauffeur was gestopt om de deur even terug in zijn slot te rammen en hupla we waren weer vertrokken. Thuisgekomen ging Brecht even tonen hoe je de deur van een trotro moet behandelen, stoer als hij was had hij natuurlijk heel de deur vast in zijn handen.

Jaja, den trotro, altijd een belevenis!

Onze laatste schooldagen – 8 tem 12 april

Zoals ik al zei: we zijn terug in Kpando. Ondanks onze beroving, zijn we ook wel blij om terug thuis te zijn en bekende gezichten te zien. De laatste week school zit er dan ook weeral op. We konden helaas geen lessen meer geven aangezien de kinderen ‘testen’ hadden.
Vorige week gingen we elke dag naar de scholen om te helpen bij de testen, participeren noemt men dat. Enkel vonden de leerkrachten dit weer gemakkelijk: zullen wij wel toezicht houden, dan kunnen de leerkrachten naar de markt. Jaja, op z’n Afrikaans he, wat had je anders verwacht.
Eerlijk gezegd vonden we dat niet zo heel erg: zo konden wij nog enkele dagen doorbrengen met onze kinderen.

Tweede vreselijke ontdekking! - 9 april

Nu zijn we terug in de guesthouse in Kpando. We hadden niet veel zin meer in het rondtrekken en zijn zo snel mogelijk  teruggekomen. Gisteren zijn we naar TNT geweest, maar daar hebben we niet heel veel kunnen doen. We wisten wel op voorhand dat het toetsen waren, maar toch hebben we besloten om naar de scholen te gaan om zoveel mogelijk te helpen. De leerkrachten vertelden ons ook dat we beter naar huis konden gaan aangezien er enkel toetsen worden gegeven maar toch willen we hierbij graag helpen en een kijkje nemen hoe dit hier in zijn werk gaat.

Vandaag waren we van plan om naar RC Boys te gaan maar deze ochtend hebben we de vreselijke ontdekking gedaan dat we nog maar eens bestolen zijn. We konden onze ogen niet geloven!! We waren nog steeds niet bekomen van het vorige vreselijke voorval en nu nog eens..

We hadden onze bagage die we niet meenamen op rondreis dus achtergelaten in het huis van de state officer van onze campus hier in Kpando. Zijn huis is slechts honderd meter van onze guesthouse gelegen. Hij verzekerde ons dat alles veilig achter slot en grendel gezet zou worden. Dit hebben we bij ons vertrek ook met eigen ogen kunnen zien. Toch is er op een nog steeds mysterieuze wijze iemand binnen geraakt. Alles was deze keer wel netjes teruggezet maar zelfs het codeslot van Jolien haar bagage hebben ze kunnen kraken. Opnieuw zijn er heel wat dingen gestolen van ons! Zo is Charlotte haar iPod, haar koptelefoon, haar GSM én dan ook nog eens geld kwijt! Debby haar radio is gepikt en dan zijn er ook nog een iPod en een iPhone verdwenen. Gelukkig hebben ze de labtops die mee in de bagage zaten niet gestolen. Vandaar dat we dus denken dat ze hoopten ongemerkt kleinere spullen te stelen die we niet zouden merken. Dit is dus al de tweede keer dat we dit meemaken op één week tijd en stilaan zijn we onze kop toch wat aan het laten hangen.

We zijn beiden wel blij dat  we oké zijn maar mentaal zitten we er toch wat door.

Rondtrekken langs de kust: avontuur verzekerd! - 1 april tem 7 april

Omdat het paasvakantie was, besloten we om een trotro (groot busje) te huren en naar de kust te trekken. We kregen ook bezoek van de mama (Elke) en de vriend (Nick) van Charlotte en vrienden van Nathalie. Samen hebben we dus met 9 een hele week rondgetrokken. We hebben prachtige dingen gezien! Ook wat mindere dingen zoals de slaverten en heel arme dorpjes waar we onze harten verloren. We hebben heel fijne dagen gehad tot het verschrikkelijke gebeurde..

We sliepen aan één van de mooie stranden waar het ongelofelijk was. We moesten eerst 2u rijden in't midden van de jungle om uiteindelijk uit te komen op het wonderlijke strand. Op 10min rijden was er een heel klein dorpje. De eerste avond op het ‘resort' was zo zalig dat we besloten om twee nachten te blijven. We sliepen met z’n allen in één grote family room, lekker gezellig samen. Na een goeie nacht stonden we om half zes op om rond 6u aan de kanotocht te beginnen in het kleine dorpje verderop. Er zouden krokodillen,apen etc. zitten dus we wilden dit heel graag doen. Helaas bleef het bij een kanotocht zonder alle dieren,die dus gewoonweg niet aanwezig waren. Iedereen was dus behoorlijk teleurgesteld.. Nadien hebben we de kanoman een lift gegeven naar het resort dat op 10min strandwandelen van onze resort lag. Diezelfde avond gingen we in datzelfde resort rustig eten en vervolgens terug naar onze kamer. Jolien kwam binnen en vond haar fototoestel niet meer. Ze had dit helemaal onderaan in haar rugzak verstopt samen met het geld van zichzelf en van Debby,en dit nog eens ingewikkeld in kleren. Natuurlijk wilde ze niet meteen panikeren en zocht ze overal tot zij merkte dat al haar spullen door elkaar lagen: alles was weg!! Al het geld,het geld van Jolien, Debby en Nick, de telefoon van Nick en dan ook nog eens 4 camera's. Er was dus ingebroken en ze hadden in Jolien en Nick hun zak gezeten. De anderen hun camera's lagen op de tafel. Totaal in paniek spurtte Jolien naar de bar waar de rest van onze groep zaten. De manager en de bewaker sprongen meteen recht en gingen overal zoeken,tevergeefs... Niemand meer te zien natuurlijk. Het was een heel lange avond.. We legden alle bedden naast elkaar zodat we dicht bij elkaar konden slapen. Onze trotrochauffeur was ondertussen in de trotro gevolgen en met gierende banden naar het dorpje (van het kanovaren) vertrokken, zonder dat we dit wisten. Daar heef hij serieus van zich laten horen, én dit met zijn geweer dat we hiervoor nog nooit hadden gezien. De bewaker heeft de hele nacht gewaakt maar veel hebben we niet geslapen.. De volgende ochtend wist de manager ons te vertellen dat ze met de chief (=burgemeester) van het dorp waren gaan praten en de chief had een 'announcement' gemaakt. De dieven kregen nog tijd tot de volgende ochtend 6u00 om de gestolen spullen terug te brengen en anders zouden  er 3 mogelijke straffen volgen:  ze zouden verbannen kunnen worden uit hun dorp of the walk of shame moeten doen of serieus worden afgeslagen. Ze wisten wie dit had gedaan maar het was een heel oude Afrikaanse stam met duidelijk veel tradities. 's Middags diezelfde dag waren er al 3 camera's terecht en gingen Jolien en Debby samen met onze chauffeur (we wilden hem er persé bij voor onze veiliheid) en nog 3 jongens naar het dorpje. En inderdaad: de drie camera's waren van Jolien, Charlotte en een vriend van Nathalie. We moesten op voorhand beloven dat we ons rustig moesten houden en onze camera's niet zouden aanraken. Dat laatste was enorm moeilijk want je ziet die camera’s daar voor je neus liggen en toch mocht je die niet aanraken, laat staan meenemen. De reden daarvoor was omdat de 'announcement' anders afgelopen zou zijn wat betekent dat ze alles mochten bijhouden. Nu denken jullie allemaal: gelle zijt zot,maakt dage daar weg zijt!! Wij zouden ook hetzelfde denken als we jullie waren en in België zaten. Wij dachten vooral : die Afrikanen zijn zot! Ze geloofden in voodoo en er ging vanalles gebeuren.. Wie had ooit gedacht dat wij in deze situatie zouden terechtkomen!!

Goed,we reden dus terug naar onze ‘resort’. Na een lange lange discussie besloten we om nog een nacht te blijven. Deze beslissing werd ook wat beïnvloedt doordat de manager zo overtuigd was dat we alles zouden terugzien. Terwijl we zelf eigenlijk de camera's wilden gaan terughalen en gewoon vertrekken. Maar ze hadden zoveel moeite voor ons gedaan én daar bovenop wisten ze wie het had gedaan dus ze gaven ons enorm veel hoop. Dan maar nog een nachtje blijven... Wanneer we rond 20u de kamer ingingen,merkte Charlotte plotseling dat er voetstappen op de muur stonden in de living en in hun kamer. Dat was het moment dat we ontdekten dat ze niet waren binnengekomen langs de deur maar een gat in het dak hadden gemaakt en zo waren binnengekomen. Naast ons huisje hadden ze de omheining gecrasht en een gat in het strooien dak gemaakt. Iedereen van ons begon serieus te flippen!! De kofi (onze chauffeur) was bij ons en deed vaak een toertje rond het huis. Daar ontdekten we dan dat de dikke muggennetten voor de ramen waren doorgesneden en zo konden ze de houten luiken opendoen om ons in't oog te houden.. Brr.. We hadden een crisis meeting: we wilden er niet meer blijven. Helaas hadden we geen keus: het was al 20u00 gepasseerd en moesten nog minstens 3u rijden in de pikkedonker om iets bewoond met een hotel te zoeken. We zaten met z'n allen een hele nacht samen en onze chauffeur bleef bij ons binnen en een bewaker buiten met het geweer van onze chauffeur. Ze hadden schrik dat de personen van de diefstal zo kwaad waren en voor ons zouden terugkomen. Verschrikkelijke nacht gehad, 's morgens enkel de 3 camera's gekregen en dan gewoon zo snel mogelijk vertrokken!! Het geld, de GSM en de vierde camera hebben we niet meer teruggezien. Resultaat: Debby is ongeveer zo’n 400 euro kwijt.. !

Het belangrijkste is wel dat we allemaal oké zijn en er met de schrik zijn afgekomen. Het had veel erger kunnen zijn! We hadden ook nooit gedacht iets terug te zien dus daar zijn we wel blij mee.

Nog maar eens staken! - 25 maart tem 29 maart

Ook deze week staakten de leerkrachten, heel teleurstellend!

Elke dag gingen we, met de nodige voorbereidingen, naar de scholen. Hopend op mentoren, directieleden of meer informatie! En elke dag hetzelfde liedje! Alle kinderen waren aanwezig, aan het lopen, spelen, vechten, in de bomen aan  klimmen … Naar huis gaan willen ze niet, want dan moeten ze beginnen werken ( we kunnen hen geen ongelijk geven …). Dan maar een beetje ‘speelpleinen’ spelen! Kat en muis, verstoppertje, pang pang, talloorke klop,de parachute, … De kinderen vinden het fantastisch en beginnen de spelletjes écht te kennen.

Omdat we niet beschikken over telefoonnummers van de scholen, konden we ook niemand bereiken. Gelukkig kwamen we de mentor van Charlotte tegen op de markt! Zij legde uit dat de leerkrachten al enkele jaren geen verhoging van hun loon hebben gehad. Ze zullen staken tot de regering daar iets aan doet! Maar ze geven zelf toe dat ze niet weten of de regering wel op de hoogte is van hun actie ... Het kan dus nog lang duren! Vorige week heeft het niet-onderwijzend personeel op de scholen (kookmoeti’s, onderhoudspersoneel, …) ook besloten om te staken.

Dit zorgt bij ons voor nog meer afkeer van de staking! De kinderen van de Special School, de school die ons het nauwst aan het hart ligt, zijn er bijna altijd allen aanwezig! De eerste week stuurden de leerkrachten nog wel de sleutel om ons binnen te laten, ze lachten ermee en zeiden dat wij vanaf nu maar de school moesten overnemen … Maar deze week was de school helemaal gesloten. De directeur was op vakantie ( ‘he is travelling’) en wij konden niet meer binnen in de school. Geen materiaal, veel kinderen … Mmmh, moeilijke situatie! Doordat de kookmoeti’s ook niet meer kookten voor de kinderen, hadden deze kinderen dus geen middageten meer! We probeerden ze altijd naar huis te sturen, in de hoop dat ze toch iets te eten zouden krijgen. Maar naar huis gaan, dat staat niet in hun woordenboek! Dus elke dag zaten deze kinderen op zelfstandige basis de school te kuisen … want borstels en ander kuisgerief, dat stond toevallig wel buiten!

Zelfs de examens van de middelbare scholen werden afgelast. Hier op Kpantec, zaten ze daar wel eventjes mee in de knoop…  Donderdag begon de vakantie voor de juniors (eerste graad secundair), nadat ze al hun examens hadden afgelegd. De leerkrachten wilden natuurlijk niet dat de examens werden ingehaald in ‘hun vakantie’, dus besloten ze maar snel om de examens te laten doorgaan … Dat was tegen de zin van de studenten, die dan prompt ook maar begonnen te staken! Een heel situatie in het begin van de week, maar nu is het al enkele dagen heel rustig op de campus: de examens zijn toch doorgegaan …

Volgende week is het het eerste deel van de paasvakantie. Van 1 tot en met 5 april sluiten de scholen hun deuren. De week daarna beginnen de toetsen in de lagere scholen, ik ben benieuwd of we dan iets kunnen betekenen!

Aapjes bezoeken

Op 21 maart stond er een excursie gepland met de Special School. Omdat de scholen al een hele week staakten, wisten we niet of dit nu ging doorgaan of niet … De school zelf ging voor vervoer zorgen. Maar natuurlijk, voor zo’n uitstapje willen de leerkrachten wel even hun principes opzij zetten en stoppen met staken! We kwamen aan op school, er waren maar 5 leerlingen aanwezig … Heel vreemd! Toen we bleven aandringen op het oppikken van de andere kinderen, wimpelde de leerkrachten ons steeds weer af. Na een lekker ontbijtje (yam met red sauce) en een propere school (de kinderen moesten die eerst helemaal poetsen), vertrokken we. En onderweg viel onze frank natuurlijk! Alleen de sterkste kinderen mochten mee! Net zoals met Independence Day, hadden de leerkrachten bepaalde kinderen gevraagd (beveelt?) om niet mee te gaan. Wat een domper … Vooral de zwakste kinderen hadden we graag mee gehad op onze uitstap. Vooral deze kinderen hadden een uitstapje verdiend, door zich zo hard in te zetten tijdens onze lessen. Zelfs zo hard, dat een dutje tijdens de pauze(van pure vermoeidheid) bijna geen uitzondering meer werd!

Maar dus … Op stap met vijf kinderen en zes leerkrachten! Het werd uiteindelijk nog een hele fijne dag. De kinderen genoten ervan om de apen te voederen. Alleen Koshi ( jongen met syndroom van Down), moest even overtuigd worden. Met hand en tand legde hij aan onze gids uit dat hij alle apen uit de bomen ging schieten! Wij konden niet meer van het lachen! En waren nadien heel trots dat hij de apen WEL durfde eten te geven!

Stage - 18 tem 22 februari

Maandag gaven we les op TNT. Heel fijn, omdat we beide weer een hoekenwerk konden uitvoeren. Dat begon eindelijk een beetje vlot te lopen! De mentor van Charlotte was echter weer niet aanwezig, dus op enige feedback kon ze niet rekenen. Een geluk bij een ongeluk, er zijn geen ramen of deuren in deze school. Wanneer je dus iets zegt of zingt, hoort de hele klas van juist jou je ook. Zo kunnen de leerkrachten van naast Charlotte haar klas, toch een beetje volgen en zeggen dat ze supergoed bezig is ;-)  Bij Debby ging het goed, maar op enige medewerking van de mentor kon ze ook niet echt rekenen. Geen probleem, we can handle this! Alleen voor de klas staan is zoizo toch veel leuker! Alleen spijtig dat ze op deze manier niet echt veel kunnen opsteken van onze manier van les geven. Dat had veel voldoening gegeven, maar de kinderen zo hard zien werken deed ook heel goed.

In de namiddag gingen we even uitpuffen op een terrasje. Het was weer superwarm in de klas! Onder zo’n golfplaten dak lesgeven, zorgt ervoor dat je vaak een zweetdoekje bij de hand moet houden! Toen we al even aan het babbelen waren, kwam opeens de mentor van Charlotte opdagen. Huh, die was deze ochtend toch niet aanwezig op de school? Betrapt! Hij kwam ook heel beschaamd geen goedendag zeggen … En Charlotte was zo boos dat ze ook geen goedendag ging zeggen! Na een halfuurtje kwam hij echter zelf even langs. Toen Charlotte vroeg waarom hij er niet was deze ochtend, deed hij of het echt belachelijk was dat wij wel waren gaan lesgeven. Hadden we het nog niet gehoord? De leerkrachten staakten! De overheid heeft al enkele maanden het loon niet uitbetaald, dus nu gingen zij eens laten zien tot waar ze in staat waren. Toen we hem vertelden dat alle leerkrachten aanwezig waren, behalve hij, moest hij toch even twee keer nadenken …

Maar inderdaad, toen we dinsdag op onze stageschool aankwamen(R.C. Boys): ramen en deuren gesloten en geen enkele leerkracht te zien! Ze gingen dus inderdaad eens laten zien tot wat ze in staat waren .. Maar de  leerlingen of de stagiaires verwittigen van hun acties?  Ho maar!

Kan je het je voorstellen? Alle leerlingen van één school(van de eerste kleuterklas tot het zesde leerjaar) op de speelplaats aan het spelen, vechten, in de bomen klimmen, … zonder toezicht? We hebben met de geïnteresseerde kinderen wat spelletjes gespeeld: met de parachute, pang pang, verstoppertje, … En natuurlijk, het lied dat we op elke stageschool aanleren: EVERYWHERE WE GOOOOOO, PEOPLE WANT TO KNOOOOOOW, WHO WE AAARREEEE, AND WHERE WE COME FROM, SO WE TELL THEM, WE’RE FROM GHANA, PRETTY PRETTY GHANA!!! ( en met dat lekkere vettige Ghanese accent, klinkt dat nog beter ;-) )

 

 

 

En wat het morgen gaat geven op de Special School, dat wordt nog een verrassing! Staken ze of staken ze niet? Het lijkt wel een spelletje hier !

You never know what you get! - 16 & 17 februari

Dit weekend zijn we eindelijk op ons ‘luxeweekend’ kunnen vertrekken! Nadat we dit al enkele keren hebben moeten uitstellen (ziektes, uitstappen met de chief, kerkbezoeken, …), konden we eindelijk met veel goesting op de trotro stappen! Hamburgertje, frietjes, zwembadje, marktje doen, … Here we coooome!

Toen we hadden plaats genomen in de trotro, kwamen we natuurlijk Esther weer tegen. Esther is een meisje uit Charlotte haar stageklas op TNT School. Elke dag na school en heel het weekend, moet ze werken op het trotrostation. Ze heeft een grote kom met zakjes water op haar hoofd, die ze verkoopt voor 0,10 cedi per stuk. Heel schrijnend, omdat je ziet dat het kind heel hard moet werken. Toch staat er altijd een lach op haar gezicht en schept ze op school altijd op dat ze ons heeft gezien in het weekend… Heel schattig!

Aangekomen in Ho bleek ons hotel niet vrij te zijn, we hadden echter 6x gebeld om zeker te zijn dat we een kamer hadden in ‘het hotel van ons dromen’ ( aah restaurant met eten, aaah zwembad). Dan bleek de kamer wel vrij te zijn, dan weer niet, dan durfde Jolien een mopje te maken over de kamer met airco ( zet gewoon die airco af en we betalen voor een kamer zonder airco!), … Geen kamer voor de juvoe girls dus! Gelukkig vonden we nog een klein ( en heel goedkoop) hotelletje in de buurt. Maar toen … Toen kregen we … Toen kregen we een  … Toen kregen we een CULTUURSCHOCK!

Want … Hier hadden ze … Een … ( ik durf het bijna niet te zeggen!) .. Een … EEN DOUCHE MET STROMEND WATER!! Wat een megaluxe!!!!!!

Heel grappige toevoeging: ons hotelletje was gebouwd naast een grote kathedraal. ’s Morgens vroeg om 6u begrepen we wat voor een kathedraal .. Een mirakelkerk! Zo’n kerk waar ze mensen terug laten lopen, waar ze duivels uitdrijven, .. Ja, dat merkte we graag om 6u ’s morgens. Akpe akpe ( danku danku) god, go away devil!! We hate you, thank you Gooooood … Die zondag hadden ze blijkbaar veel mirakels om op te lossen … Uitslapen zat er weer niet in! De mensen hier in Ghana geloven echt nog in de mirakelkerken, ze geloven dat zo’n priesters mensen kunnen genezen van AIDS, dat ze mensen terug kunnen laten lopen, … Als je met hen hierover in gesprek gaat, blijkt dat dit echt heel hard leeft. Er zijn zogenaamde priesters(de Juju’s), die hun tong eraf kunnen snijden op de grond gooien en weer in hun mond kunnen steken. En suprise, suprise, hun tong hangt er dan weer aan en ze voelen geen enkele pijn … Raar maar waar!

Zondag hebben we de hele dag aan het zwembad gelegen met onze schoolboeken .. Jolien en Charlotte hadden de perfecte positie gevonden op twee zwembanden in het water en aaahh, eindelijk die langverwachte rust. Wat lessen voorbereid, wat groenten gegeten (ECHTE, EN VERSE!!) en vooral genoten. Jaja, ook dit is Afrika ;-)

’s Avonds terug naar huis en veel geblijt à iedereen megaverbrand! Pas twee dagen later kon Charlotte wat stof verdragen op haar benen .. Probeer dan maar eens zedig les te geven!

Balloon buddy’s – 13 maart

Deze dag hebben we les gegeven op de Special School. Alleen waren we enorm uitgeput omwille van een slapeloze nacht. Het was namelijk heel de nacht weer al eens lights off geweest met als gevolg: geen waaier en dus een superwarme kamer. Niemand van ons vieren (Charlotte, Jolien, Nathalie, Debby) kon slapen. Dus besloten we maar om midden in de nacht allemaal water over ons hoofd te kappen in de hoop dat we met een nat hoofd wel zouden kunnen slapen. In ieder geval dat hielp toch al iets, maar veel hadden we dus niet geslapen dus de moed zat er wat minder in vandaag. Toch zijn we erin geslaagd om een grote glimlach op de kinderen hun gezich te toveren. We hebben hen verschillende sport-en spelactiviteiten laten uitvoeren met ballonnen. Om de ballonnen nadien niet zomaar weg te gooien, hebben we daarna de ballonnen omgetoverd tot vriendjes. We lieten de kinderen een gezicht tekenen en ze konden ook haar (wol) kleven op de ballon. Deze konden ze dan aan hun armen hangen zodat ze hun vriendje overal mee konden nemen. Hierdoor vergaten we zelf al heel snel hoe moe we waren en genoten we samen met de kinderen van deze dag.

“You are invited” (eet maar mee) – 12 maart

Dinsdag hebben we eindelijk nog eens les kunnen geven aan de kinderen van RC Boys. Vorige week moesten alle kinderen oefenen voor het marcheren voor ‘the Independence day’. Daarom dat het precies al zo lang geleden was. Tijdens de break kregen we van Charlotte haar mentor het ooh zo leuke aanbod om mee te eten. Ja, daar waren we zeker op aan het wachten, joepie jeej. We kregen daar een vol bordje met bonen in een rood sausje en gebakken bananen voor onze neus geschoven. Eerst moest Charlotte dit alleen opeten zoals ze al eens voordien had moeten doen, maar nu was ze zo slim geweest om zowel Debby en Jolien er ook bij te roepen om lekker gezellig mee te eten. Het is al een heel geklungel om met enkel je rechterhand te eten maar dat eten dan ook nog eens binnenhouden, dat is nog een veel grotere opdracht. Absoluut geen pretje. We krijgen er spontaan opnieuw kippevel van nu we er terug aan denken. Maar zo flink en dapper dat we waren (vooral Charlotte :D) hebben we zoveel mogelijk proberen op te eten. Probeer alleen daarna je hand dan maar eens af te wassen met enkel datzelfde hand te gebruiken. J Jaja, zelfs tijdens de speeltijden is het hier een heel avontuur.

Suprise suprise - 11 maart

Op maandag moeten we zoals gewoonlijk les geven op TNT. We konden pas redelijk laat vertrekken want vandaag had de keuken precies niet veel zin om ons ontbijt op tijd te brengen. We moesten dus snel snel onze monden vol proppen (vol is dan nog verkeerd uitgedrukt want tegenwoordig krijgen we slechts 1 brood voor 4 personen), tanden poetsen en vertekken naar de school.  Toen we op de school aankwamen, zagen we de kinderen in sporttenue buiten op het grasveld staan. Onze leerlingen kwamen naar ons gelopen, “madam Shalot”, “madam Debby”, altijd heel leuk om dat te horen! J  Er werd ons verteld dat de kinderen moeten oefenen voor de sportwedstrijd die maandag zou plaatsvinden op Kpantec. Op woensdag zouden de lagere scholen dus samenkomen om tegen elkaar te strijden. Natuurlijk wisten wij weer van niets, maar ondertussen zijn we het al gewend om ons daarbij neer te leggen en besloten we om gewoon mee te sporten met de kinderen.

& dan heel belangrijk nieuws dat we al onze sponsors graag willen meedelen! Zoals jullie weten, hebben wij in België geld ingezameld om de kinderen hier in Ghana te kunnen helpen. Nu dat we al een paar weken lesgeven in de scholen, hebben we kunnen ondervinden waar we ons geld best in kunnen investeren. Zo zijn we op het fantastische (al zeggen we het zelf :D) idee gekomen om uniformen aan te kopen. Iedere school heeft een eigen uniform maar er lopen heel veel kinderen rond met een uniform vol met gaten, of ze dragen er één dat veel te klein is en sommige kinderen hebben zelfs niet eens een uniform omdat hun ouders dit niet kunnen betalen. Vandaar dat we graag deze kinderen nieuwe uniformen willen schenken. Omdat we dan nog geld over zouden hebben, hebben we samen besloten om voor ieder kind een schrijfdoos met schrijfmateriaal aan te kopen. Het is steeds een heel gedoe in de klas om iets te kunnen schrijven want de kinderen moeten hun potloden doorgeven omdat niet ieder kind dit heeft.

We kijken er al enorm naar uit om deze uniformen en schrijfdozen uit te delen en in de plaats daarvan de blije gezichten van de kinderen te ontvangen. Natuurlijk zijn we jullie hier ook heel dankbaar voor want zonder jullie hadden we dit niet kunnen verwezenlijken! So THANKYOU! J

Bootje varen met de Paramount chief – 9 maart

We zagen er echt heel hard naar uit want we waren gewoon even uitgenodigd door het dorpshoofd! Woow, hoe cool is dat?! Alleen hadden we ons meermaals afgevraagd wat we nu dragen moesten. Tenslotte is het HET dorpshoofd van Kpando dus kunnen we het maken om in onze bikini’s te zwemmen? Zaterdagochtend waren we er nog steeds niet uit maar toch trokken we onze bikini’s aan en daarover deden we onze zedelijke kledij (tot onder de knie J ) aan. We werden met de grote luxe (want met airco) auto van de directeur van Kpantec naar Torkor gebracht. Daar hadden we met de Paramount Chief afgesproken. Het enige jammere hieraan was: we werden tot vlak aan het water afgezet, helemaal door de markt met die mega grote auto. Op zich heel praktisch, maar we waren net zo goed bezig om ons in te burgeren en niet op te vallen als de ‘rijkere’ mensen maar dat was door deze entréé dan dik gefaald.

Daarna zagen we de boot en ons eerste gedacht was: Daar zullen we zeker niet mee zinken & wie gaat er nog allemaal mee? Ten opzichte van ons bootje waar we vorige keer mee vaarden, was dit echt een zot grote boot. En dat voor maar 5 personen? (wij met 4 en de paramount chief) Maar dat was dan zonder de andere 15 zwarte mannen gerekend die de paramount chief had uitgenodigd. Toch een heel raar zicht: 4 blanke jonge meisjes en dan 15 zwarte volwassen mannen. De zwemvesten die we absoluut moesten dragen, maakten het er niet beter op.

Het plan van de chief was dus om 5 verschillende eilanden te bezoeken. Ons plan was: genieten van het weer en het mooie uitzicht.

Op het eerste eiland aangekomen, werden we meteen mee naar de chief van dat eiland genomen. Hier werden er stoelen voor alle inzittenden van de boot neergezet en niet veel later hadden we ook heel het dorp voor onze neus staan. We dachten dat er een korte ontmoeting ging plaatsvinden maar na een uur zaten we nog steeds op die stoel. Er deed zich dus een vergadering voor tussen de paramount chief van Kpando en de chief van dat eiand. Blijkbaar heeft de chief van Kpando dat eiland geld gegeven om een school te bouwen en werd er vandaag besproken hoe ver de bouwwerken staan. Discussie hier, duscussie daar, gezever hier en gezever daar.  Klein detail: alles verliep in het Ewe dus wij verstonden er de ballen van. En dit zou zich dus ook voordoen op ieder eiland, wat een serieuze domper voor ons. De chief had ons verteld dat hij ons de eilanden ging laten zien, maar dit hadden we absoluut niet verwacht en dat stelde ons echt wel teleur.

Uiteindelijk zijn we maar op 3 eilanden geraakt, fioew! We waren net op weg naar het vierde eiland toen het weer zich volledig omkeerde. Plots werd het heel donker en voelde je wat wind opkomen. Dit was dus het moment van ons grote avontuur van de dag. Eindelijk wat actie seg J We moesten nog 40 minuten varen vooraleer we terug in Torkor aankwamen. We voelden het steeds harder en harder waaien, de lucht werd ook steeds donkerder en dit zorgde ervoor dat er zich hoge golven vormden. Misschien kan je het al raden: de golven waren soms zo hoog dat ze in de boot terechtkwamen, ze spatten recht op ons. In het begin allemaal heel leuk en grappig, zeker toen de boot ook nog eens begon te wiebelen, maar naar het einde toe kregen we last van oorpijn. Ondertussen waren we kletsnat dus begonnen we ook nog eens kou te lijden. Toch bleven de meeste onder ons :p maar lachen, gieren, zingen en af en toe ook eens krijsen.

Zo kregen we dan toch maar ons avontuurlijk uitstapje.