Sinds we Jolien op
het vliegtuig hebben gezet, vorige week maandag, zijn onze dagen echt voorbij gevlogen!
Dinsdag zaten we (na heel lang zoeken! We dachten nog in
onszelf: nééééé, geen paniekaanval krijgen, we zijn NIET ECHT verdwaald in
ACCRA J )
op onze trotro richting Kpando. We zagen al op tegen deze lange rit omdat we de
laatste waren, dus hadden we ‘de eer’ om op de kut-stoeltjes te moeten zitten.
Zoals reeds in een vorige blog vermeld, zijn deze stoeltjes echt niet aan te
raden. Vooral niet als je vier uur moet rijden, in een trotro, met veertien
andere mensen, én 7 emmers, én 2 peuters, én 4 fietsbanden, én 4 dozen met
motorolie!
We zaten dus, geheel opgewekt, in de trotro. Spijtig genoeg voor
ons en ook voor onze chauffeur was het onderweg politiecontrole. Omdat zijn
koffer niet dichtgeraakte (duh, weet je wel wat daar allemaal inzat?), moest
hij een boete betalen. Onze driver weigerde deze echter te betalen. Met het
gevolg dat er dus vijftien mensen (inclusief al het materiaal) zaten te wachten
… en te wachten … Onze (Belgische) logica zou zijn: even de benen strekken!
Maar nee .. Hier in Ghana blijf je braaf en gezellig met z’n allen in de trotro
zitten, ook al duurt het een uur!
Na een uurtje hebben we dan toch onze rit kunnen verder zetten.
De chauffeur had ondertussen zijn rijbewijs moeten afgeven doordat hij de boete
niet wilde betalen. Nadien was hij dan veranderd van gedachte en wilde hij
plots wel de boete betalen maar dan had de politie geen zin meer om deze aan te
nemen. De chauffeur moest nadien dan nog terugkomen voor zijn rijbewijs maar
gelukkige konden we wel weer vertrekken.
We kwamen aan in Kpando en oh nooo .. Lights off ! Wat een fantastische
dag was dit toch :D
Woensdag hadden we een uitnodiging gekregen van twee vrienden van ons, Alfa en Batman, voor
een bijeenkomst van de ‘hygiëne en milieuclub’. Interessant en tegelijkertijd
heel vreemd dat je dat hier in Ghana tegenkomt. Deze club bestaat uit een
twintigtal kinderen uit Zongo, de moslimwijk, die 2 uur vrijwillig luisteren
naar een uitleg over hygiëne en milieu. Zelf vinden we dit zeker een heel goed
initiatief! Spijtig dat de kinderen echt niets mochten doen en alleen maar
moesten luisteren, herhalen, luisteren, herhalen, … .
En toen begon het al: Charlotte hoorde echt niets van de
uitleg van de leerkracht! Kwam het door die geiten die door de klas liepen? Of
door de kinderen die aan het praten waren? Of door de auto’s en moto’s die op 5
meter afstand passeerden? Feit was dat ze er niets van verstond en verdacht
veel oorpijn had.
De rest van de dagen werkten we in het weeshuis. Er zitten
een 15-tal (zeer jonge) kinderen in het weeshuis. Er was ons door de directeur
van de aanpalende school beloofd dat we nog wat les zouden kunnen geven in twee
groepen. Er waren een vijftal studenten van het secundair onderwijs die bijna
examens hadden waardoor ze wel wat hulp konden gebruiken! Debby is er dan ook
in geslaagd om toch een drietal van hen te helpen met enkele wiskundige oefeningen.
Alleen moest ze al zelf eens heel goed nadenken J
We hadden voor de kleinsten heel wat knutsel- en
spelactiviteiten (we hadden voordien al gezien dat er heel veel materiaal
aanwezig was in de klasjes) voorzien,
aangezien het voor deze kindjes ook vakantie is. Alleen hebben we ze niet allen
kunnen uitvoeren. Vorige week vrijdag en ook vandaag regende het, dus de lessen
werden al afgeblazen … Kan je dan lesgeven als het regent? Helaas waren de
klasjes dan ook gesloten doordat de leerkrachten niet eens kwamen opdagen. Maar
wat konden ze onze (niet lesgevende) hulp ook goed gebruiken: kinderen wassen,
aankleden, eten geven, spelletjes spelen, sussen wanneer ze gevallen waren, …
We voelden ons opeens een mama van 15 kleine Afrikaantjes! Eerlijk gezegd
hebben we ons toch heel goed geamuseerd en zijn we blij dat we dit nog konden
doen! Vandaag (1 mei) was het jammer genoeg al de laatste dag in het weeshuis,
dus echt lang hebben we er niet kunnen helpen. Toch zijn er kleine traantjes
gevloeid bij de kindjes toen ze afscheid van ons moesten nemen. Ja dat was ook
voor ons pikken als je dan die droevige gezichtjes ziet.
Voordat ik het nog vergeet te zeggen: we hadden nog wat sponsorgeld
over, jippie jeej! Natuurlijk hebben we dit niet zomaar weggegeven of zelf
bijgehouden!:-) We hebben in het weeshuis een Hollands meisje, Sabijn, leren
kennen. Zij was momenteel bezig met het investeren in het nieuwe weeshuis dat
men aan het bouwen is. Vandaar dat wij het overige sponsorgeld, dat nog wel een
redelijk goed bedrag was, aan haar
gegeven zodat het weeshuis zeker volledig afgewerkt kan worden! Sabijn blijft
hier nog een maand langer waardoor zij alles kan opvolgen tot het einde en ons de
foto’s zal doorsturen. We zijn enorm blij dat we, dankzij jullie natuurlijk!, ook
met de rest van het geld iets heel nuttigs hebben kunnen doen en hierdoor veel nieuwe
kinderen blij kunnen maken!
Het voorbije weekend werd de oorontsteking van Charlotte
steeds erger. Vooral toen we gingen googlen. Verdorie, je mag daar niet mee
vliegen! We kregen maar een ‘beetje’ stress en na een paar telefoontjes
richting België besloten we om onze schatjes van het weeshuis maandag eventjes
alleen te laten en naar het ziekenhuis te gaan. Naar de huisdokter kan je hier
dus niet, je moet ineens naar het ziekenhuis!
Daddy (leerkracht hout hier op Kpantec) beloofde om mee te
gaan, maar belde maandagochtend weer af. Hij gaf ons wel de nummer van een man
die daar werkte die ons dan wel naar de dokter zou brengen. En inderdaad, heel
even vonden we het fijn om een blanke te zijn. Red, de man die in het
ziekenhuis werkte, loodste ons door alle administratieve zaken. We staken, heel
beschaamd wel, zeker 100 wachtende mensen voor. Charlotte werd opgemeten,
gewogen (shit, bijgekomen!:-) ), temperatuur gemeten, … En dan: wachten voor de
dokter! ( weer vanop de eerste rij)
Maar wat een mop! De dokter vertelde heel eerlijk dat hij
geen materiaal had om een oor te onderzoeken. Hij nam dus zijn Iphone (want
jaja, dat hebben ze wel!) en scheen met de zaklamp ervan in Charlotte haar oor.
Goh, hij kon het toch niet goed zien maar hij dacht dat het een oorontsteking
was. Misschien voor de zekerheid toch maar even naar het labo gaan? En hup,
deze keer zonder hulp van Red, naar het labo. DAAR NAMEN ZE BLOED VAN MENSEN
AF!!! Voor een oorontsteking???! Met een bang hartje (want: is het allemaal wel
steriel?!) bloed laten afnemen en een uurtje in de blakke zon moeten wachten op
de resultaten. Daarna terug naar de dokter, die zei dat alles goed was. Hij
schreef wat oordruppels voor maar hij wist niet zeker of Charlotte mocht
vliegen. Dat wordt dus nog heel spannend!
Ondertussen zijn we twee dagen verder en de oordruppels
helpen niet echt. Slechts 3 dagen te gaan voordat we opstijgen en om geen
risico’s te nemen hebben we vandaag besloten om morgen (2mei) toch maar naar Ho
te gaan, waar ze wel een oor-onderzoek-machine hebben! Onze planning helemaal
in de war want donderdag moesten we normaal inpakken! AAAAAAAAAHHHH!!
Vanavond (1mei) moeten we dus al alles inpakken en afscheid nemen
van iedereen! Morgenvroeg met al onze (6à7 stuks) bagage in de trotro richting
Ho vertrekken (we hebben er al superveel zin in.. ni dus!), dan hopen dat de
oordokter Charlotte kan helpen zodat we zaterdagavond zeker kunnen opstijgen! We
zullen dan in Ho in een hotel verblijven om de volgende ochtend vroeg naar
Accra te vertrekken. En jaja terug in de trotro met al onze bagage. Vrijdag zullen we dan in Accra onze laatste
nacht spenderen om vervolgens zaterdagavond, hopelijk, te kunnen opstijgen.
Dus zegt da wel, wat een stressy laatste week :D
Voor de rest vinden wij het wel superspijtig dat we naar
huis moeten, de drie maanden zijn voorbij gevlogen! Met heel veel pijn in ons
hart gaan we morgen Kpando verlaten!!!
Dit was dan ook ineens al ons laatste blogbericht. Wij willen
jullie allemaal enorm hard bedanken voor jullie steun!! We hopen dat we jullie
via onze blog steeds goed op de hoogte hebben kunnen houden. De details van al
onze geweldige verhalen kunnen jullie in België aan ons vragen en zullen we met
veel plezier vertellen!J
Veel liefs vanuit Ghana,
Charlotte & Debby
