Maar eerst meer over deze week! We hebben deze week niet
zoveel les kunnen geven, omdat het Independence Week was. Dat is de nationale
feestdag van Ghana en dan komen alle scholen samen om te marcheren. Heel
schattig! Er was veel geoefen vooraf aan gegaan, dus nog minder tijd om les te
geven … Maar dat vonden wij niet zo erg, als je de fiere gezichtjes van de
kinderen zag na het marcheren. Tijdens het marcheren kon er geen lach vanaf,
dit was echt een serieuze zaak!
Natuurlijk werden we weer geconfronteerd met de taak van de
leerkracht hier in Ghana toen bleek dat de leerkracht van de Special School (
aar we op woensdag stage doen) verdwenen was na het marcheren. Daar stonden we
dan met alle kinderen … Maar goed, we zitten hier lang genoeg dus: we can handle
this! Mee tussen de rij gaan staan om te discussiëren en te duwen en te trekken
voor drank en koekjes voor ‘onze’ school te pakken te krijgen. Wij zijn toch échte Ghanese leerkrachten;-)
Na het marcheren op Kpantec, gingen we ’s middags eindelijk
langs de de Paramount Chief van Kpando. We keken er hard tegen op, want de
shotjes gin worden we echt niet gewoon! Maar het viel echt heel goed mee: hij
heeft maar 1x gezegd dat hij met ons wilde trouwen en we kregen pintjes i.p.v.
shotjes gin! Stress voor niets! Een hele aangename ontmoeting en we werden
prompt uitgenodigd voor een boottocht naar de bewoonde eilanden op het
Voltameer! "Bring your body and your cream" à
Fijne mens hé ;-)
Donderdag was het pedagogische studiedag! We besloten naar Wli
Waterfalls te gaan, de grote toeristische trekpleister hier in de buurt. Wat
sloeg dat tegen … We waren duidelijk niet alleen! Bussen vol met leerlingen en
studenten. We wilden ons niet laten kennen en we sprongen met onze bikini (heel
gewaagd hier in Ghana, we weten het wel!) in het water. Natuurlijk zouden we niet in Ghana zitten
als niet meteen 20 Ghanezen ons wilden begeleiden naar de waterval. Eenmaal
onder de waterval (een hele coole ervaring), waren we in shock! Overal handen op
ons lijf! De Ghanezen konden duidelijk hun handen niet thuis houden! Dit was
niet de eerste keer dat we betast werden en wat kan je ondernemen wanneer je
met twee onder een harde waterval staat met 30 Ghanese mannen rondom ons ..
Echt weer een domper, de Ghanese jonge mannen hebben echt
heel weinig respect voor blanke vrouwen …
Hier op school kunnen we vaak nog dreigen met het feit dat we
leerkrachten zijn, want dat doen ze bij hun eigen leerkrachten toch ook niet?
Maar dat hielp aan de waterval natuurlijk niet …
Maar Afrika zou Afrika niet zijn als we ook niet een hele
reeks superfijne ervaringen zouden hebben! Woensdagavond zijn we naar een
feestje gegaan in Torkor: dansen op het strand, in de openlucht met 1000
sterren aan de hemel … Het leek wel een droom! Zalig gewoon!
-Als het eten elke dag minder en minder lekker wordt, maatje
34 here we come !! De rijst met kip en red sauce begint een beetje ons oren uit
te komen! Nadat we gisteren 2 resto’s zijn afgegaan waar ze naar het schijnt
frietjes hadden, maar waar ze uiteraard gisteren net geen frietjes meer hadden, baalden we nog
harder. En de kookmoeti is ook niet meer zo vriendelijk! Nadat ze heeft
geprobeerd om de prijzen te verhogen (maar wij, harde afbieders, waren daar natuurlijk
niet mee akkoord), krijgen we alleen nog maar botten, vet en velletjes kip op
ons bord … Het wordt tijd dat de jongens (Bert en Brecht) terugkeren, zij zullen de kookmoeti
wel weer goed gezind maken!
-Als je geld aanpakt met je kakhand (linker hand) … Wij zijn blank, wij
mogen dat ;-) Natuurlijk proberen we er op te letten, maar we zitten vaak in de
knoop met heel veel zakken vol souvenirs aan onze armen waardoor we het geld dan niet
kunnen aannemen met rechts … Dus: "Sorry for left!"
-Als je in shock bent wanneer je een blanke over straat ziet
lopen en al meteen mee ‘juvoe, juvoe’ (=blanke,blanke!) begint te roepen. Tot
grote vreugde van de Ghanezen, zij vinden dat mopje fantastisch!
-Als de mensen je in het zak proberen te blijven zetten.
Zij kunnen ook niet weten dat we al locals zijn die de prijzen kennen! Ook heel
fijn om over de markt te lopen en daar al heel veel vrienden te hebben, de
mensen beginnen ons echt te kennen hier! In het dorp lopen zonder je halve
stageklas tegen te komen, die natuurlijk aan het werken zijn en rondlopen met
zakjes water op hun hoofd, is ook niet meer mogelijk! Van overal ‘Madam Shalot,
Madam Deeby(Baby)!’.
-Als je al meer kleedjes en rokjes hebt laten maken, dan dat
je er mee had uit België… Kunnen wij er iets aan doen dat de stofjes zo leuk
zijn? En voor 7 euro een op maat gemaakt kleedje, wie wil dat nu niet?
-Als je beenhaar al langer begint te worden dan je
hoofdhaar! Oeps! =)
-Als je mentor je uitlacht wanneer je uitlegt dat wij in
België meer aandacht besteden aan belonen dan aan straffen .. Wat, les geven
zonder met de stok te slaan? Kan dat dan? Ik hoop dat we dit toch een beetje
kunnen veranderen, al is het maar 1 stokslag minder. Ons hart breekt nog steeds
als we een kind horen krijsen …
-Als die ene leerling van 16 in je klasje eerste leerjaar je
probeert te versieren. ‘Miss, can you please correct my exercise?’ ( met een
zeer zwoele blik en dito stem)
